Liham para sa sarili

 Mahal kong sarili,


Isang pagkakataon na naman upang pagmunihan ang aking buhay. Ako ay panganay sa apat na magkakapatid, at ang pagiging panganay ay puno ng mga hamon at responsibilidad. Mula pagkabata, dama ko na ang bigat ng mga utos at mga gawain na ibinibigay sa akin. Naaalala ko ang mga araw na habang abala ang aking mga magulang sa paghahanapbuhay, ako ang nagbabantay sa aking mga kapatid. Sa murang edad, natutunan kong intindihin ang mga bagay-bagay at maging masipag sa kabila ng mga pagsubok.


Lumaki ako na puno ng tibay at matatag na pag-iisip. Ang mga pagsubok sa buhay ay hindi naging hadlang sa akin; sa halip, naging pagkakataon ito upang matuto. Ang aming buhay ay hindi naging madali, lalo na nang maghiwalay ang aking mga magulang noong nasa ikapitong baitang ako. Sa ama kami tumira, at sa kabila ng hirap, pinilit kong maging matatag para sa aking mga kapatid. 


Parang naging ina na ako para sa kanila—ako ang nag-aalaga, nagluluto, at tumutulong sa kanilang mga proyekto at takdang-aralin. Naging bahagi ng aking buhay ang mga responsibilidad na tila wala akong ibang pagpipilian kundi ang gampanan ito. Ang hirap ng buhay ay hindi naging hadlang; bagkus, ito ay nagturo sa akin kung gaano kahalaga ang pamilya at ang pagkakaisa.


Minsan, naiisip ko kung bakit ko kailangang pagdaanan ang lahat ng ito sa murang edad. Ngunit sa bawat hamon, natutunan ko ang tunay na kahulugan ng pagiging matatag. Ngayon, nagpasalamat ako sa mga karanasang iyon. Ang mga ito ang humubog sa akin upang maging mas malalim ang pag-unawa sa buhay. 


Mahal ko ang aking pamilya at ang mga alaala ng aming pinagdaanan. Sa kabila ng lahat, patuloy akong magiging inspirasyon at suporta para sa aking mga kapatid. Ang buhay ay puno ng hamon, ngunit ito rin ay puno ng mga aral na nagbigay sa akin ng lakas at pag-asa. 


Nawa'y patuloy akong maging matatag sa mga darating pang pagsubok, at sana'y maging inspirasyon ako hindi lamang sa aking mga kapatid kundi pati na rin sa iba.


Sa pagmamahal at pag-unawa,


Jalil P. Sarip

Comments